ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ

[vangelisk]

Στο χωριό μας ανέκαθεν, εξαιτίας κυρίων των μικρών κλήρων, δεν υπήρχε προσφορά για μεροκάματα.

Πέραν από αυτό, όμως, κοινωνικά θεωρούνταν υποτιμητικό για κάποιον να δουλεύει μεροκάματο σε κάποιον άλλο.

Οι ιδιοκτήτες μεγάλων εκτάσεων, οι νοικοκύρηδες, εκτός του γεγονότος ότι ήταν ελάχιστοι, οι ιδιοκτησίες τους στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν βοσκότοποι, κατάλληλες μόνο για κτηνοτροφία.

Όσον αφορά στην κτηνοτροφία, οι ιδιοκτήτες μεγάλων εκτάσεων προτιμούσαν να έχουν «φαμέγιους» για την βοσκή των αιγοπροβάτων τους παρά μεροκαματιάρηδες.

Όσον αφορά στην γεωργία, οι ιδιοκτήτες μεγάλου αριθμού ελαιοδέντρων ανέθεταν τη συλλογή του ελαιοκάρπου σε «συμισιάτορες ή τριτάριδες».

Τα αγροτικά μεροκάματα που προσφερότανε ήτανε περιορισμένα και αφορούσαν συνήθως στο όργωμα χωραφιών, για όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να οργώσουν μόνοι τους κάποιο μικρό χωράφι ή περιβόλι και στο θέρισμα των δημητριακών «θέρος, τρύγος πόλεμος», λέει και η παροιμία.

Το ωράριο των αγροτικών μεροκάματων ξεκινούσε από νωρίς το πρωί και τελείωνε με τη δύση του ηλίου, «από ήλιο σε ήλιο», όπως λέγανε.

Η αμοιβή του μεροκάματου, κυρίως λόγω έλλειψης χρημάτων, ήτανε «σε είδος», δηλαδή μια οκά (1.280 γραμμάρια) από το παραγόμενο προϊόν της εργασίας (μια οκά λάδι ή μια οκά σιτάρι).

Συνήθως η συμφωνία προέβλεπε ότι το μεροκάματο θα είναι «σύψωμο», δηλαδή θα συμπεριλαμβάνει και το μεσημεριανό φαγητό.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ένας μεγάλος αριθμός χωριανών μας, συνήθως γυναίκες με κάποιο παιδί τους, κάθε καλοκαίρι, το μήνα Αύγουστο, «πήγαινε στη σταφίδα».

Πιο συγκεκριμένα, πολλοί χωριανοί μας πήγαιναν αρχικά στην Τύλισσο και μετά στα Καλέσια Μαλεβυζίου για να δουλέψουν στη συγκομιδή της σταφίδας.

Εκείνα τα δύσκολα χρόνια, τα λίγα λεφτά που συγκέντρωναν οι χωριανοί μας από τα μεροκάματά τους ήταν απαραίτητα για να καλύψουν βασικές ανάγκες (ένδυσης και υπόδησης) των παιδιών τους που φοιτούσαν στο Γυμνάσιο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι ο χωριανός μας ο Μάκης ο Γαρμπής ήτανε εκείνος που τους παρότρυνε εκείνα τα δύσκολα χρόνια να πηγαίνουν για να εργαστούν στη σταφίδα στην Τύλισσο προκειμένου να συμπληρώνουν το πενιχρό αγροτικό εισόδημά τους. Για την ακρίβεια, όχι μόνο παρότρυνε αλλά αναλάμβανε να τους βρίσκει δουλειά, να τους φιλοξενεί στο σπίτι του, καθόσον ήταν παντρεμένος από την Τύλισσο και το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου έμενε στο χωριό αυτό.

Ένας μικρός αριθμός γυναικών από το χωριό μας εργάστηκε κατά καιρούς στην συλλογή του ελαιοκάρπου στα χωριά Λούτρα και Πηγή του Νομού μας. «Μαζώκτρες» τις λέγανε τότε τις γυναίκες που μαζεύανε τις ελιές.