Μυλωνάδες, συνήθως, δεν λεγότανε οι ιδιοκτήτες αλλά οι εργαζόμενοι σε ελαιουργεία ή φάμπρικες, όπως τα λέγανε τότε.
Μυλωνική είναι η περίοδος έκθλιψης του ελαιοκάρπου, η ελαιοκομική περίοδος δηλαδή.
Η άτυπη συμφωνία που υπήρχε μεταξύ μυλωνάδων και ιδιοκτητών προέβλεπε την αμοιβή των μυλωνάδων σε είδος, σε λάδι δηλαδή, και σε ποσοστό επί του «ξαγιού» των εκθλιπτικών δηλαδή δικαιωμάτων του ελαιουργείου.
Οι υποχρεώσεις των μυλωνάδων ήτανε: α) να πηγαίνουν στα σπίτια των πελατών και με φτυάρια να βάζουν σε σακιά τον ελαιόκαρπο, β) να μεταφέρουν στο ελαιουργείο τον καρπό. Η μεταφορά γινότανε είτε με την πλάτη, αν η απόσταση ήτανε κοντινή, είτε με γαϊδουράκι αν ήτανε κάπως μακριά, γ) να τροφοδοτούν το ελαιουργείο με τον ελαιόκαρπο, δ) να μεταφέρουν το λάδι στους παραγωγούς και να το αδειάζουν στα πιθάρια τους.
Βέβαια, για ωράριο και εργάσιμες ημέρες, δεν υπάρχει λόγος. Όλες οι ημέρες ήταν εργάσιμες, εφόσον υπήρχε καρπός για άλεσμα, και όλες οι ώρες ήταν εργάσιμες, εφόσον υπήρχε ελαιόκαρπος και φυσική αντοχή.