ΤΟ ΤΕΛΩΜΑ ΤΟΥ ΧΟΙΡΟΥ

[vangelisk]

Τα παλιά χρόνια το γουρούνι που ανάθρεφε κάθε οικογένεια για να το σφάξει τα Χριστούγεννα, μην φανταστείτε ότι το είχε σε κάποιο ειδικό χώρο, στάβλο ας πούμε. Συνήθως το είχε δεμένο στην αυλή του σπιτιού, κάτω από το φούρνο που υπήρχε ο κούμος, ένας μικρός χώρος στο ισόγειο του φούρνου, κατασκευασμένο ειδικά για αυτό το σκοπό.

Όμως οι χοίροι έχουν τη συνήθεια να σκάβουν με τη μουσούδα τους. Έτσι, σκάβοντας μέρα – νύκτα χαλούσαν τους τοίχους που ήταν κτισμένοι με χώμα και ασβέστη.

Για να εμποδίσουν το χοίρο να σκάφτει έπρεπε να τον «τελώσουν». «Τελώνω σημαίνει δένω ένα σύρμα (τέλι) στο επάνω ρουθούνι του χοίρου, ώστε όταν προσπαθεί να σκάψει με τη μουσούδα του ακουμπά στο σύρμα, πονάει και εγκαταλείπει την προσπάθεια.

Το τέλι, για να μη σκουριάζει και σαπίσει, συνήθως ήταν από χαλκό. Το ηλεκτρικό καλώδιο διαμέτρου 1,5 mm ήταν ιδανικό.

Το τέλωμα γινότανε στη μικρή ηλικία του χοίρου, όταν ήταν ακόμη γουρουνάκι. Δεν ήτανε όμως εύκολη δουλειά γιατί έπρεπε να ακινητοποιηθεί ο χοίρος, να ανοιχθεί με ένα σουβλί η τρύπα στο πάνω ρουθούνι του, να περαστεί το σύρμα και με την πένσα να γίνει στις δυο άκρες του κόμπος.

Ήταν απαραίτητη, λοιπόν, η βοήθεια των γειτόνων. Όποιος είχε γουρούνι για τέλωμα καλούσε για βοήθεια τη γειτονιά. Συνήθως χρειαζότανε 4 άντρες για να πραγματοποιηθεί η «επιχείρηση».

Η ατυχία ήτανε να μην έχει δεθεί το τέλι καλά, να σαπίσει, να έχει μπει άκρη – άκρη και να πέσει.

Τότε, αν ο χοίρος είχε μεγαλώσει και θεριέψει, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ο χοίρος αν έβρισκε ευκαιρία να δαγκώσει, το μόνο όπλο που διαθέτει είναι τα δόντια του, μπορούσε να κόψει και κομμάτι ανθρώπου.