ΤΟ ΣΦΑΞΙΜΟ ΤΟΥ ΧΟΙΡΟΥ

[vangelisk]

Παραμονή Χριστουγέννων ήταν η μέρα της σφαγής των χοίρων. Από το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι αντιλαλούσαν από την μια άκρη στην άλλη του χωριού τα επιθανάτια μουγκρητά τους.

Για να σφαχτεί ο χοίρος έπρεπε προηγουμένως να ακινητοποιηθεί, γιατί πάνω στο ζόρι του αν δάγκωνε κανένα του έκοβε ολόκληρο κομμάτι.

Γινότανε, λοιπόν, προσκλητήριο στη γειτονιά: «Ελάτε να με βοηθήσετε να σφάξομε τον χοίρο».

Ο χοίρος σφαζότανε στην αυλή του σπιτιού. Μαζευότανε οι γειτόνοι, ρίχνανε κάτω τον χοίρο, τον ακινητοποιούσανε και τον σφάζανε.

Όταν τον σφάζανε τον έπλυναν καλά – καλά, τον σαπουνίζανε και τον κρεμούσανε με το τζιγκέλι στην καμάρα του σπιτιού. Όταν τον κρεμούσανε μπορούσαν να αποχωρήσουν οι γειτόνοι. Από εκεί και πέρα αναλάμβανε ο καθένας το δικό του χοίρο.

Πριν φύγουνε οι γειτόνοι ο σπιτονοικοκύρης ήτανε υποχρεωμένος να προτείνει στους γειτόνους να κάτσουν να τηγανίσουνε το συκώτι να πιούνε ένα κρασί. Συνήθως δεν καθότανε γιατί είχαν να πάνε και σε άλλο σφαγείο ή να σφάξουν και το δικό τους.

Όταν έφευγαν οι γειτόνοι, έπιανε δουλειά η οικογένεια.

Πρώτα απ’ όλα ο χοίρος έπρεπε ολόκληρος να ξυριστεί με ξυριστική μηχανή, το κεφάλι και τα πόδια, επιφάνειες που δεν είναι ίσιες, έπρεπε να τσουδιστεί, δηλαδή να καούν όσες τρίχες δεν είχαν αφαιρεθεί με το ξυράφι.

Ο λόγος ήταν ότι δεν έπρεπε να πεταχτεί τίποτα από το χοίρο. Όλα ήταν χρήσιμα και φαγώσιμα.

Τα πόδια και το κεφάλι χρησιμοποιούνταν για να μαγειρέψουν σούπα.

Μετά το ξύρισμα, ανοίγανε τον χοίρο και αφαιρούσανε τα εντόσθια και την κοιλιά. Φυσικά και αυτά ήταν φαγώσιμα και χρήσιμα.

Τα εντόσθια χρησιμοποιούνταν για να φτιάξουν τις οματές.

Χρήσιμη ήταν και η ουροδόχος κύστη του χοίρου, η «φούσκα». Τα μικρά παιδιά περιμένανε εναγωνίως να τους δώσουνε τη φούσκα να τη φουσκώνουνε και να παίζουνε.