Τα χρόνια αμέσως μετά την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, η φτώχεια και η δυστυχία ήτανε διάχυτη σ’ όλη την Ελλάδα και κατά συνέπεια και στο χωριό μας.
Τότε, για την ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης Ελλάδας, υπήρχε ένα ειδικό πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών, η UNRA.
Το πρόγραμμα αυτό, μεταξύ των άλλων, προέβλεπε τη διανομή τροφίμων και ειδών ρουχισμού στον Ελληνικό πληθυσμό.
Τρόφιμα που συνήθως μοιραζότανε ήτανε αλεύρι, καλαμποκάλευρο (μπομπότα τη λέγανε), ρύζι, βούτυρο κλπ.
Τα ρούχα που μοιραζότανε ήτανε μεταχειρισμένα, αφού είχανε απολυμανθεί σε κλίβανο. Προερχότανε κυρίως από εράνους που κάνανε στην Αμερική και, όσον αφορά τα μεγέθη, ήτανε XXL, μεγέθη τεράστια για τα δεδομένα του υποσιτιζόμενου Ελληνικού πληθυσμού.
Η διανομή του ρουχισμού πραγματοποιούνταν μέσω της Εκκλησίας, μέσω των Ενοριών και των Παπάδων.
Εκείνα τα χρόνια παπάς στο χωριό μας ήτανε ο παπά Γιάννης από το Ζουρίδι.
Ο παπάς, λοιπόν, χώριζε τα ρούχα σε δεματάκια, σε οικογενειακές μερίδες, τα «άπλωνε» μέσα στο δάπεδο της εκκλησίας και έπαιζε την καμπάνα.
Η καμπάνα ήταν το σύνθημα για να έρθουν οι χωριανοί, ένας από κάθε σπίτι, να πάρουν το δεματάκι τους με τα ρούχα.
Ο παπά Γιάννης εκτός του ότι ήτανε συγγενείς με τον Γιώργη, είχανε και πολύ καλές σχέσεις.
Ο Γιώργης κυκλοφορούσε τότε με τα καλύτερα ρούχα της UNRA. Όλα τα ρούχα που έπαιρνε ήτανε «καλής ποιότητας» και στα μέτρα του, ενώ οι άλλοι έπαιρναν κάτι παντελονάρες και πουκαμισάρες καλοζωισμένων που χωρούσανε δυο και τρεις μέσα.
Οι κακές γλώσσες, που ποτέ δεν ξελείπουνε, έλεγαν τότε ότι αυτό δεν ήτανε τυχαίο. Απλά, ο Γιώργης κι η μάνα του διαλέγανε πρώτα τα ρούχα που τους αρέσανε και μετά τα υπόλοιπα ο παπάς τα μοίραζε στους χωριανούς.
Αυτός ήτανε κι ο λόγος που τον Γιώργη εκείνο τον καιρό δεν τον βλέπανε με καλό μάτι τα άλλα παιδιά του χωριού.
Με λίγα λόγια, η ανέχεια και η φτώχεια δημιουργούσε αντιπαλότητες και αντιζηλίες και στη διαχείριση των αποφοριών!!