Ο Μπαρμπα Στελλης ο Ροδαρας, που το σπιτι του δεσποζει στο λιβαδι του χωριου, εβασανιστηκε αρκετα μεχρι να το κτισει.
Τα παλια χρονια δεν υπηρχανε τα σημερινα υλικα και οι ευκολιες , και καθε ενας εκτιζε το σπιτι του βοηθωντας (πουργευοντας =υπο+εργο)καποιο μαστορα που επληρωνε.
Επισης προκειμενου να παντρευτει επρεπε να χτισει το σπιτι του. Και ο Ροδαρας λοιπον αραβωνιασμενος με την ομορφη οπως λεγεται κεινα τα χρονια (δεκαετια του 1930) Ελενη και μετεπειτα Ροδαρου, επρεπε να ελειωσει το σπιτι για να μπορεσει να παντρευτει.
Κεινα τα χρονια η συνευρεση με την αραβωνιαστικια ηταν δυσκολη υποθεση, ακομα και για δυο κουβεντες, για παραπανω μη βανει ο νους σας.
Ο ροδαρας εχοντας την ομορφη αραβωνιαστικια βιαζοταν να τελειωσει το σπιτι για να τελειωσει και το προσωπικο του μαρτυριο επιτελους.
Για κακη του τυχη ομως, οπως μου αφηγηθηκε αργοτερα, εβασανιστηκε πολυ γιατι δεν ευρισκε την πετρα.
Στην απορια μου, τι πετρα ηθελε να βρει, μου απαντησε οτι το σπιτι επρεπε να πατει μονο σε πετρα.
Εκεινα τα χρονια δεν υπηρχε μπετον για να γινουν βασεις ,και ετσι οι τοιχοι
των σπιτιων επρεπε να πατουν στον βραχο. Το οικοπεδο ομως του Ροδαρα ειχε χωμα σε μεγαλο βαθος και αναγκαστηκε να σκαψει παρα πολυ , οπως
μου ελεγε 6-7 μετρα για να βρει βραχο.
Ευτυχως μετα απο κοπους και εξοδα βρεθηκε βραχος πολυ χαμηλα και εθεμελιωσε το σπιτι του, βαζοντας τα θεμελια και για τον γαμο του και τερματιζοντας την ανυπομονησια του επιτελους να βρεθει με την καλη του.