Ένας χωριανός μας, όνομα και μη χωριό που λέγανε, δεν φημιζότανε για το υψηλό νοητικό του επίπεδο.
Μια μέρα είχε πάει με τα πόδια στο χωριό Μούντρος, σε κάτι συγγενείς που είχε. Έτυχε σε παρέα, ήπιε τα κρασάκια του και … βραδιάστηκε.
Έλα, όμως, που έπρεπε να γυρίσει οπωσδήποτε στο χωριό γιατί δεν μπορούσε να αφήσει όλη τη νύκτα μοναχά τα πρόβατά του για να μην του τα κλέψουνε. Πως να γυρίσει;
Του δώσανε, λοιπόν, οι άνθρωποι από το Μούντρος ένα ηλεκτρικό φακό για να του φέγγει στο δρόμο και να γυρίσει στα πρόβατά του.
Πραγματικά, με τη βοήθεια του φακού, γύρισε στο χωριό και στα πρόβατά του. Έπρεπε, όμως, να σβήσει το φακό. Πώς σβήνει όμως ο φακός όταν δεν έχεις ξαναδεί;
-Φφφφφφ, φυσά, φυσά, ξαναφυσά. Τίποτα. Ο φακός δεν λέει να σβήσει.
Τι να κάνει, τι να κάνει; Αφού δεν σβήνει ο φακός, τον βάζει σε μια κουφάλα ελιάς.
Το πρωί που ξυπνά, σκέφτεται:
- Λες, να πήρε φωτιά η ελιά; Να πάω να δω.
Σηκώνεται, λοιπόν, πάει και διαπιστώνει με μεγάλη του χαρά ότι ο φακός είχε σβήσει κι η ελιά ήτανε σώα και αβλαβής.