Ξημερώματα της Παναγίας του Δεκαπενταύγουστου του 2007 και την απόλυτη ηρεμία του χωριού μας «διαταράσσουν» η ευθυμία και τα γέλια που ακούονται από την Κάτω Βρύση.
Η Κάτω Βρύση έχει αποκτήσει «ζωή» χάρις στον Αντώνη, τον εγγονό της Σταματίας, που ήρθε και φέτος για διακοπές με την παρέα του στο σπίτι της γιαγιάς του.
Η παρέα είχε ξεκινήσει να κρασοπίνει από νωρίς το βράδυ της παραμονής της Παναγίας, αλλά φαίνεται λόγω της σκόλης οι ώρες τρέχανε πιο γρήγορα και ξημερώθηκε.
Κατά τις 7:00 η ώρα το πρωί ξύπνησε ο γείτονάς τους ο Βαγγέλης. Βγήκε στο ταρατσάκι του σπιτιού του για να αγναντεύσει το βαθυπράσινο χρώμα του ορίζοντα που δημιουργούν τα λιόφυτα, το απέραντο γαλάζιο του Κρητικού πελάγους, τον ξάστερο ουρανό και να παρακολουθήσει την απέλπιδα προσπάθεια της πρωϊνής δροσούλας να αντισταθεί στις καυτές ακτίνες του ήλιου που μόλις είχε ανατείλει.
Σε κάποια στιγμή, γύρω στις 7:10 ακούγεται η πόρτα του σπιτιού της Σταματίας να ανοίγει και η φωνή του Κωστή από το Περαχώρι να λέει:
- Παιδιά, καληνύχτα. Φεύγω. Μα τι καληνύχτα, λέω, καλημέρα. Ξημέρωσε!!
Ο Κωστής ντίρλα στο μεθύσι, μηδέ στα κοφίνια δεν στενότανε, κατεβαίνει τρικλίζοντας την πέτρινη σκάλα του σπιτιού. Καθώς έβγαινε στην εξώπορτα του λέει ο Βαγγέλης.
- Καλημέρα Κωστή. Καλοπερνάς θωρώ.
- Ναι, απαντά ο Κωστής. Με τον Αντώνη και την παρέα του είμασταν και χωρίς να το καταλάβουμε ξημέρωσε. Μήπως άκουσες αν εχτύπησε η καμπάνα της εκκλησίας.
- Όχι, Κωστή, δεν έχει κτυπήσει ακόμη. Μα γιατί ρωτάς.
- Να, μωρέ, της Παναγίας είναι σήμερα και θέλω να πάω να ανάψω ένα κερί στην εκκλησία πριν πάω να κοιμηθώ.
- Ε, καημένε Κωστή, μα δεν εκτύπησε η καμπάνα ακόμη.
Εν πάση περιπτώσει, πιάσανε την κουβέντα οι δυο τους για να περάσει η ώρα, να έρθει ο Παπάς να κτυπήσει την καμπάνα και να πάει ο Κωστής στην εκκλησία να ασκήσει το θρησκευτικό του καθήκον.
Η ώρα πήγε 7:30, η καμπάνα δεν είχε κτυπήσει ακόμη και μάταια ο Βαγγέλης προσπαθούσε να ηρεμήσει τον Κωστή που ήτανε πυρ και μανία γιατί ο παπάς δεν ήτανε συνεπής και δεν κτύπησε την καμπάνα, ως όφειλε, στις 7:00 η ώρα για να μπορέσει ο κόσμος να πάει να ανάψει το κεράκι του και να πάει στη δουλειά του.
Δυστυχώς ο Κωστής δεν μπόρεσε να περιμένει άλλο, πήγε για ύπνο χωρίς να ασκήσει το θρησκευτικό του καθήκον.