Ο γέρο Πολογιάννης ήταν χωριανός μας και παππούς, πατέρας της μητέρας, του γέρο Μισαήλη του Δασκαλάκη.
Το σπίτι του γέρο Πολογιάννη ήταν το σπίτι που έζησε ο γέρο Μισαήλης και κατοικούν σήμερα η νύφη και τα εγγόνια του.
Όπως λέγεται, με τα δεδομένα της εποχής εκείνης, ο Πολιγιάννης ήταν μεγάλος νοικοκύρης με τεράστιες περιουσίες στο χωριό μας. Μεταξύ των κτημάτων που είχε στην κατοχή του περιλαμβανότανε και ένα μεγάλο αμπέλι στην τοποθεσία «Πλατανές» του χωριού μας που βρίσκεται δίπλα στην τοποθεσία «Καρανταλέ».
Κάποια φορά τον γέρο Πολογιάννη φιλοξενήσανε σε κάποιο γειτονικό χωριό και του κάνανε το τραπέζι. Ο Πολογιάννης για να ανταποδώσει τη φιλοξενία, λέει στον οικοδεσπότη:
- Στον Πλατανέ έχω αμπέλι. Όποτε περάσεις, είμαι δεν είμαι εκειά, μπες και κόψε σταφύλια.
Να σημειώσουμε ότι εκείνα τα χρόνια τα σταφύλια ήταν είδος πολυτελείας γιατί υπήρχαν περιορισμένες δυνατότητες περίφραξης των αμπελιών (η περίφραξη μπορούσε να γίνει μόνο με πέτρινο τοίχο) και κατά συνέπεια τα αμπέλια ήταν εκτεθειμένα στις … ορέξεις των αιγοπροβάτων.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο οικοδεσπότης περνούσε από το αμπέλι του Πολογιάννη, θυμήθηκε την «άδεια» που είχε πάρει και μπήκε στο αμπέλι να κόψει σταφύλια.
Για κακή του τύχη, όμως, λίγο πιο πέρα βρισκόταν και ο Πολογιάννης, ο οποίος μόλις τον αντιλήφθηκε να κόβει σταφύλια, άρχισε να του φωνάζει για να βγει έξω από το αμπέλι.
- Καπετάν Πολογιάννη, εγώ είμαι, ο Πνευματικός, απάντησε στις φωνές του ο επισκέπτης.
- Όξω στο διάολο, όποιος κι αν είσαι, του λέει ο Πολογιάννης.