ΤΟ ΒΥΖΑΝΑΡΙΚΟ ΜΩΡΟΠΑΙΔΙ

[vangelisk]

Ο Μάκης ο Γαρμπής για κάποιο διάστημα της επιχειρηματικής του δραστηριότητας διατηρούσε στο ισόγειο του σπιτιού του στο Λιβάδι, στην Πλατεία του χωριού δηλαδή, καφενείο.

Στο καφενείο σύχναζε τα βράδια η νεολαία της εποχής. Αφού έπιναν τις ρακές, τα κρασάκια τους και έφταναν στο τσακίρ κέφι, τις πρώτες πρωινές ώρες θεωρούσαν υποχρέωσή τους να ξυπνήσουν και τους κοιμισμένους του χωριού.

Έδεναν, λοιπόν, με σχοινιά ντενεκέδες και τους έσερναν σ’ όλο το χωριό. Ο θόρυβος που εδημιουργείτο ήταν εκκωφαντικός.

Επειδή το σκηνικό αυτό διαδραματιζότανε σε καθημερινή βάση, αναγκάστηκε ο Βασίλης που έμενε δίπλα στην πλατεία να υποβάλει μήνυση κατά των δραστών.

Η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο και όταν ο Πρόεδρος του δικαστηρίου κάλεσε τον Βασίλη να καταθέσει, αυτός είπε, χαϊδεύοντας τη γενειάδα του, μεταξύ των άλλων και τα εξής:
- Έχεις το λόγο της τιμής μου, κύριε Πρόεδρε, βυζανάρικο σαράντα ημερών μωροπαίδι έχω και εγνώσασί μου το (το ξυπνήσανε).

Το κοπέλι ήταν ο γιος του ο Σήφης.

Όταν ο Μάκης ο Γαρμπής κλήθηκε από τον Πρόεδρο να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης, φέρεται να είπε:

- Δεν εσέρνανε ντενεκέδες αυτοί, κύριε Πρόεδρε. Εγώ των έδωσα ένα ντενεκέ με νερό να καταβρέξουνε όξω από το μαγαζί γιατί ήτανε πασπάροι (σκόνες) και των έπεσε ο ντενεκές κι έκαμε θόρυβο.

Για την ιστορία, οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν και το χωριό ξαναβρήκε την νυκτερινή ησυχία του.