Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

[vangelisk]

Τα παλιά χρόνια, τα χρόνια τα δίσεκτα, οι κηδείες γινότανε κι αυτές οικονομικές, όπως κι όλες οι άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις.

Η Εκκλησία είχε αγόρασει ένα φέρετρο, καβαλέτο το λέγανε οι χωριανοί τότε, το είχε στην εκκλησία του Άη Γιώργη, που ήτανε και το Νεκροταφείο του χωριού. Όποιος το χρειαζότανε, το έπαιρνε, «έκανε τη δουλειά του» και το γύριζε πίσω, εκεί που το βρήκε.

Η Δεσποινιά, η γυναίκα του Αντρουλή, πέθανε στα μέσα της δεκαετία του 1980 πλήρης ημερών. Επειδή προαισθανότανε το θάνατό της, έλεγε στην νύφη της την Τασία που την περιποιότανε:

- Εγώ, παιδί μου, θα ποθάνω. Δεν θέλω άλλο πράμα από σας παρά να με βάλετε σε δικιά μου κάσα. Όχι, στην κάσα της εκκλησίας.
- Μη στενοχωράσαι γι’ αυτό της απάντησε η Τασία. Εδά όλους τσι θάβουνε σε δική τονε κάσα.