Ένας χωριανός μας στα νιάτα του θεωρούνταν ότι ήτανε πολύ ωραίος νέος και, με τα δεδομένα της εποχής, νοικοκύρης.
Ήθελε να παντρευτεί μα είχε βάλει ψηλά τον πήχη. Η μια του μύριζε κι η άλλη του βρωμούσε.
Μια μέρα του λέει ο Φλισκουνογιώργης.
- Εσκέφτηκα, μπρε, για την κόρη του τάδε. Σ’ αρέσει;
- Οϊ δα, μπρε Γιώργη, τόσο χαμηλά με ‘ριξες; απαντά εκείνος.
Για να μην τα πολυλογούμε, μετά από κάμποσα χρόνια, χαμήλωσε ο πήχης και την παντρεύτηκε.