ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ

[vangelisk]

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, στα δύσκολα εκείνα χρόνια, η τότε Κυβέρνηση στα πλαίσια της προσπάθειάς της για την ενίσχυση της παιδείας, καθιέρωσε και τα δωρεάν μαθητικά συσσίτια για τους μαθητές των δημοτικών σχολείων.

Έτσι, λειτούργησαν και στο χωριό μας για τρία χρόνια τα συσσίτια αυτά.

Οι χώροι που γινότανε τα συσσίτια, τα κατά καιρούς «εστιατόρια» δηλαδή, ήτανε σπίτια που δεν κατοικούνταν στην εποχή εκείνη.

Μαθητικά συσσίτια, λοιπόν, έγιναν στο σπίτι του Νίκου του Καψαλάκη και του Ζουμπέρου (εκεί που είναι σήμερα το σπίτι του Γιώργου του Ηλιάκη).

Το συσσίτιο προσφερότανε τις ημέρες που ήταν και το σχολείο ανοικτό. Περιλάμβανε δε πρωινό και μεσημεριανό.

Το πρωινό περιλάμβανε γάλα από διαλυμένο σε ζεστό νερό σκονόγαλο (αφυδατωμένο γάλα).

Το μεσημεριανό ήτανε διαφορετικό κάθε μέρα με ονομαστό, το άγνωστο στο χωριό μας τότε, πλιγούρι.

Το ψωμί ήταν άσπρη «φραντζόλα» φτιαγμένη από φούρνο του Ρεθύμνου και έφτανε στο χωριό μας με το λεωφορείο, «συσκευασμένο» μέσα σε χάρτινο σακί.

Μάγειρας δεν υπήρχε και χρέη μαγείρου εκτελούσαν οι μανάδες των μαθητών εναλλάξ, τόσες μέρες, όσα παιδιά είχε η καθεμιά στο σχολείο.

Φυσικά το συσσίτιο δεν ξεκινούσε χωρίς την καθιερωμένη προσευχή.