Η ΓΟΥΡΟΥΝΑ

[vangelisk]

Δεν έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που τα παιδιά στα χωριά για την επαγγελματική τους αποκατάσταση είχαν μοναχά δυο επιλογές:

ή να μάθουν γράμματα για να «γίνουν άνθρωποι», για να «τρυπώξουν» στο δημόσιο, να «πηγαίνουν στο παραθυράκι», να πληρώνονται «βρέξει – λιάσει»

ή να μείνουν στο χωριό και να ασχολούνται με τις αγροτικές εργασίες.

Εκείνα τα χρόνια κάθε οικογένεια είχε στην αυλή του σπιτιού της μια – δυο γουρούνες για «εκμετάλλευση». Για την ακρίβεια, οι γουρούνες ήταν μέλη της οικογένειας, αφού κυκλοφορούσαν στον ίδιο χώρο, στην αυλή του σπιτιού, μοιράζονταν το ίδιο φαγητό, αφού τρώγανε τα αποφάγια της οικογένειας και πίνανε τα ξεπλυσίδια των πιάτων της.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνα τα χρόνια ποτέ δεν θυμάμαι κάποιο χοιροβοσκό, κάποιο δηλαδή που να βόσκει γουρούνες. Θυμάμαι πολύ καλά να βόσκουν πρόβατα και αίγες μέρα – νύκτα. Ποτέ δεν θυμάμαι, όμως, κάποιον στο χωριό μας να βόσκει γουρούνες και να τις πηγαίνει στην εξοχή για να βοσκήσουν.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν κατάλαβα ποτέ γιατί οι γονείς απειλούσαν τα παιδιά τους, από τότε που ήταν πολύ μικρά, έτσι για να το εμπεδώσουνε καλύτερα, με τη φράση:

-Αν δεν μάθεις, παιδί μου, γράμματα, θα σου πάρω μια γουρούνα να πηγαίνεις να τη βόσκεις στου Μαυρέ ή, τέλος πάντων, εκεί όπου η κάθε οικογένεια είχε χωράφι!