ΓΛΟΠΑΤΕΙ, ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΕΛΑΔΑ ΓΛΟΠΑΤΕΙ…

[vangelisk]

Παλιός, άγραφος, εθιμικός κανόνας, στο χωριό μας, δίνει το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να συλλέξει άγρια χόρτα (λάχανα) που προορίζονται για ανθρώπινη κατανάλωση από οποιοδήποτε χωράφι, χωρίς την ανάγκη οποιασδήποτε αδείας του ιδιοκτήτη του ακινήτου.
Μάλιστα, αν κάποιος απαγορεύει τη συλλογή των αγριόχορτων θεωρείται ιδιόρρυθμος και η συμπεριφορά του καταδικαστέα.
Τον άγραφο αυτό κανόνα δεν συμμεριζότανε ο χωριανός μας ο Γιάννης ο Βαρδάκης, περισσότερο γνωστός ως Βρέντζος ή Καυκάς.
Όχι μόνο απαγόρευε στις γυναίκες να μαζεύουν χόρτα από το δικό του χωράφι, το σόχωρο στις Καφάδες, αλλά, για να επιβεβαιώσει τη φήμη του άμισθου αγροφύλακα και τοποτηρητή, απαγόρευε και στα γειτονικά χωράφια του αδελφού του, του Γιώργη του Κρασά και του ξαδέρφου του, του Θοδωρογιάννη. Φυσικά, οι δυο τελευταίοι ουδέποτε τον είχαν εξουσιοδοτήσει, ούτε και οι ίδιοι απαγόρευσαν ποτέ σε κανένα να μαζεύει χόρτα από τα χωράφιά τους.
Φαίνεται, όμως, πως ο Καυκάς έψαχνε άλλοθι και κοινωνική αποδοχή για να δικαιολογήσει την ιδιαιτερότητά του αυτή, που ήταν η μοναδική εξαίρεση από τον γενικά αποδεκτό, από όλο το χωριό, άγραφο κανόνα.
Έτσι, λοιπόν, εάν κάποια γυναίκα τολμούσε να πάει στο χωράφι του για να μαζέψει χόρτα, αφού, με τις φωνάρες του, την έδιωχνε κακήν κακώς, ο ίδιος πήγαινε στο καφενείο και έλεγε:

- Ήρθενε, παιδί μου, σήμερα στο σόχωρο, τση Καφάδες και γύρευνε λάχανα, η τάδε. Και δεν με νοιάζει, παιδί μου, οι διαόλοι μέσα τζη, για τα λάχανα, μονό γλοπατεί. Γλοπατεί, παιδί μου, εκατάλαβες; Σαν την αελάδα γλοπατεί!

(Γλοπατεί σαν την αελάδα= τσαλαπατά το χωράφι, όπως μια αγελάδα).