ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΩΡΟΥΣΑΝΕ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ

[vangelisk]

Όταν λέγανε ο τάδε θωρεί (βλέπει) τους πεθαμένους εννοούσανε ότι έχει προαίσθηση ότι ένας ζωντανός θα πεθάνει πολύ σύντομα, τον βλέπει μπροστά του σαν όραμα, σαν οπτασία και μάλιστα του κουβεντιάζει κιόλας.

Αυτό το «χάρισμα» δεν το θεωρούσανε καθόλου καλό γι’ αυτόν που το είχε. Ο λόγος ήτανε ότι εκτός που ο ίδιος στενοχωριότανε προκαταβολικά για τον επικείμενο θάνατο κάποιου ανθρώπου, ήτανε υποχρεωμένος κιόλας να τηρήσει άκρα μυστικότητα.

Ουέ και αλλοίμονο σ’ αυτόν εάν του ξέφευγε να αποκαλύψει ότι ο τάδε πρόκειται να πεθάνει! Αν το αποκάλυπτε θα πέθαινε κι ο ίδιος αμέσως!!

Επίσης, όταν αυτός που είχε το «χάρισμα» παραμιλούσε, μιλούσε μόνος του, αυτό σήμαινε ότι πολύ πιθανόν μιλούσε με πεθαμένο και δεν έπρεπε επ’ ουδενί να τον διακόψει κανείς.

Αυτό το «χάρισμα» μεταδινότανε με ένα μόνο τρόπο. Αν αυτός που το είχε πατούσε στο πόδι του κάποιον άλλον την ώρα που έβλεπε ένα πεθαμένο.

Γι’ αυτό οι μανάδες λέγανε στα παιδιά τους:
- Ο τάδε θωρεί τσι ποθαμένους. Μην του σιμώνετε γιατί άμα σας ε πατήσει θα τσι θωρείτε κι εσείς!!

Στο χωριό μας υπήρχανε δύο που λέγανε ότι θωρούσανε τους πεθαμένους.

Ήτανε ο Κοσμάς ο Δασκαλάκης και ο Παυλής ο Φουντουλάκης.