Η ΑΣΠΡΗ ΚΟΥΛΟΥΡΑ

[vangelisk]

Τα παλιά χρόνια κάθε οικογένεια ζύμωνε και έφτιαχνε μόνη της το ψωμί που χρειαζότανε. Το ζυμωτό ψωμί τότε ήτανε σκουρόχρωμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήτανε σημερινού τύπου «χωριάτικο».

Επειδή το σκουρόχρωμο ψωμί ήτανε το συνηθισμένο, είχε ιδιαίτερη αξία και σπουδαιότητα το σπάνιο, δηλαδή το άσπρο, το λευκό ψωμί.

Όταν, λοιπόν, κάποιος πήγαινε για δουλειές στο Ρέθυμνο, τα παιδιά του τον περιμένανε πως και πως να γυρίσει για να τους κρατά από τη Χώρα «άσπρη κουλούρα».

Η άσπρη κουλούρα ήτανε άσπρο, λευκό ψωμί βάρους λιγότερου του ενός κιλού, πλασμένο σε σχήμα μεγάλου κουλουριού, χαραγμένο σε μεγάλες φέτες.

Καθώς ήτανε φρέσκο και μαλακό, θεωρούνταν ιδανικό να καταναλώνεται με γάλα.