ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΣ ΚΙΟΛΑΣ

[vangelisk]

Την προστασία του ξαδέρφου της, του Γιώργη, του επονομαζόμενου, όχι λόγω επαγγέλματος, Κασάπη, αναγκάστηκε να ζητήσει κάποια στιγμή, στις πρώτες δεκαετίες του 1900, η χωριανή μας η Ψυλλιά.
Εδώ που τα λέμε, δεν είχε κι άδικο. Δεν είναι μικρή υπόθεση να κοιμάται μια γυναίκα μόνη στο σπίτι της, μια καμαρούλα όλη κι όλη, και κάποιος, για «πλάκα», να πετροβολά κάθε βράδυ την ετοιμόρροπη ξύλινη πόρτα της.
Ο Κασάπης, μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός έγινε έξω φρενών. Φυσικά η Ψυλλιά δεν ήξερε ποιος είναι ο δράστης, αφού όχι μόνο δεν τολμούσε να ανοίξει την πόρτα, αλλά κι αν την άνοιγε δεν μπορούσε νε δει, λόγω του σκοταδιού. Έριξε, λοιπόν, τα κουκιά ο Κασάπης και θεώρησε, ως ύποπτο, τον Κωστή που ήταν το σπίτι του απέναντι από το σπίτι της Ψυλλιάς.
Οι δυο άντρες συναντήθηκαν στην Πλατεία του χωριού μας, έξω από το καφενείο του Μάκη του Γαρμπή.
Με μια αστραπιαία κίνηση ο Κασάπης πιάνει από το μπέτη τον Κωστή και τον κολλά στο τοίχο.

- Γιάντα, μωρέ, πετάς πέτρες στην πόρτα τση ξαδέρφης μου, τση γουρουσούζας; του λέει.
- Εγώ; Έχεις το λόγο μου, Γιώργη, δεν κατέω πράμα, απαντά πανικόβλητος ο Κωστής.
- Μπρε, κάνε το καλά κι ας μην το κάμες κιόλας, επιμένει ο Κασάπης.

Για να μην τα πολυλογούμε, ο Κασάπης, ύστερα από τις διαβεβαιώσεις και τους όρκους του Κωστή, σε θεία, ζωντανούς και πεθαμένους, τον απάλλαξε της κατηγορίας «λόγω αμφιβολιών» και του επέτρεψε να φύγει.
Φυσικά, κανείς από τους θαμώνες του καφενείου δεν διανοήθηκε να παρέμβει στο περιστατικό, οποιαδήποτε κι αν ήταν η εξέλιξη του.
Το περιστατικό, όμως, προκάλεσε έντονο προβληματισμό στους θαμώνες του καφενείου, όχι αυτό καθεαυτό, αλλά λόγω της φράσης του Κασάπη: «Μπρε, κάνε το καλά κι ας μην το κάμες κιόλας».
Τι ήθελε να πει με τη φράση αυτή; Οι ερμηνείες έδιναν κι έπαιρναν όλη τη νύκτα. Επειδή δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε κάποια ερμηνεία, αποφάσισαν, ένας από αυτούς, την επόμενη μέρα που θα είχαν ηρεμήσει τα πνεύματα, να ρωτήσει τον Κασάπη για να του δώσει την αυθεντική ερμηνεία.
«Ήθελα να παραδεχτεί πως το ‘καμε, κι ας μην το ’χε κάμει, για να βρω αφορμή να τονε μασήσω», απάντησε ο Κασάπης.

Για την ιστορία: Η Ψυλλιά «έγραψε» το σπίτι της στην εκκλησία και στο χώρο αυτό στεγάζεται μέχρι και σήμερα η αποθήκη της εκκλησίας.