ΤΟ ΚΑΒΑΛΕΤΟ

[vangelisk]

Τα παλιά χρόνια, τα χρόνια τα δίσεκτα, επειδή τα λεφτά ήτανε λίγα, δεν περισσεύανε για κηδείες. Οι κηδείες γινότανε κι αυτές οικονομικές, όπως κι όλες οι άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις.

Φυσικά τα Γραφεία Τελετών, από κηδεία «διάφορο» δεν είχανε. Η κηδεία ήτανε υπόθεση των συγγενών και των χωριανών.

Όλα, λοιπόν, τα είχανε καταργήσει και Γραφεία Τελετών και νεκρώσιμα και καταχωρήσεις στις εφημερίδες. Όλα, εκτός από ένα: το φέρετρο.

Αλήθεια, πώς θα μπορούσανε να θάψουνε κάποιο χωρίς να χρησιμοποιήσουνε φέρετρο;

Όμως κι εδώ οι χωριανοί μας βρήκανε τη λύση: Η Εκκλησία αγόρασε ένα φέρετρο, καβαλέτο το λέγανε οι χωριανοί τότε.

Το καβαλέτο, λοιπόν, εγκαταστάθηκε στην εκκλησία του Άη Γιώργη, που ήτανε και το Νεκροταφείο του χωριού. Όποιος το χρειαζότανε, το έπαιρνε, «έκανε τη δουλειά του» και το γύριζε πίσω, εκεί που το βρήκε.

Όταν λέμε «έκανε τη δουλειά» του, δεν εννοούμε ότι έθαβε το νεκρό μαζί με το καβαλέτο. Απλά το καβαλέτο το χρησιμοποιούσαν μέχρι να μεταφέρουν τον νεκρό στον τάφο. Στη συνέχεια έβγαζαν το νεκρό από το καβαλέτο και τον έβαζαν κατάχαμα στον τάφο.