ΤΑ ΚΟΥΚΟΛΟΓΙΑ

[vangelisk]

Κουκολόγια λέγανε είτε το μάζεμα, από ξένο χωράφι, των τελευταίων καρπών της ελιάς που απέμεναν μετά την ελαιοσυλλογή είτε το μάζεμα, από ξένο πάλι χωράφι, των ελάχιστων καρπών της ελιάς σε περιόδους που δεν υπήρχε ικανοποιητική παραγωγή (βεντέμα).

Τα περισσότερα ελαιόδενδρα που υπήρχαν και υπάρχουν και σήμερα στο χωριό μας ήταν ποικιλίας τσουνάτη.

Η ποικιλία αυτή ελαιοδέντρων δεν ραβδίζεται και ο καρπός της συλλέγεται από το έδαφος, όταν από τον αέρα πέσει στο χώμα.

Όταν κατά το τέλος του χειμώνα ο καρπός που απέμενε στα δέντρα ήταν ελάχιστος και «δεν άξιζε τον κόπο» να περιμένει κανείς να πέσει για να τον μαζέψει σταματούσε το λιομάζωμα, το μαζωχτό, όπως το λέγανε.

Επίσης, επειδή οι ελιές δεν καρποφορούν κάθε χρόνο, αλλά χρονιά παρά χρονιά, παρενιαυτοφορία το λένε αυτό οι γεωπόνοι, στις χρονιές που δεν υπάρχει βεντέμα κάποια δέντρα «φουντίζουνε», δηλαδή έχουν κάποια ποσότητα καρπών σε ορισμένα μόνο κλαδιά (φούντες).

Και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις ο οποιοσδήποτε είχε εθιμικά το δικαίωμα να πηγαίνει σε οποιοδήποτε λιόφυτο και να μαζεύει τις ελιές που απέμεναν και δεν ενδιέφεραν τον ιδιοκτήτη του.

Στα κουκολόγια πήγαιναν δύο κατηγορίες χωριανών: α) οι φτωχότεροι για να συμπληρώσουν το λάδι τους και β) τα μικρά παιδιά, τα παιδιά του Δημοτικού, για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους.

Επειδή η ποσότητα καρπού που μπορούσε να μαζέψει κάποιος με τα κουκολόγια ήταν ελάχιστη, συνήθως την πουλούσε σε κάποιο «έμπορο».

Ο τελευταίος που ασχολήθηκε με το «εμπόριο» αυτό ήταν ο χωριανός μας ο Αντρέας ο Παπαδάκης, ο γνωστός σε όλους ως Αντρεάκης.

Τα κουκολόγια σταμάτησαν με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου που άρχισε να παρουσιάζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1970.