Η ΠΡΟΙΚΑ

[vangelisk]

Η προίκα ήτανε επίσημος θεσμός του οικογενειακού δικαίου και ίσχυσε στην Ελλάδα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Σύμφωνα με τον νόμο που ίσχυε, ο πατέρας και η μητέρα της νύφης, όχι όμως τα αδέλφιά της, ήταν υποχρεωμένοι ανάλογα με την οικονομική τους δυνατότητα να δίνουν στις θυγατέρες τους προίκα προκειμένου να τις ενισχύσουν οικονομικά και να μπορούν να αντεπεξέλθουν στα βάρη του γάμου.

Η προίκα αποτελείται είτε από ακίνητη, συνήθως, περιουσία είτε από κινητά πράγματα σπουδαίας και μεγάλης αξίας, π.χ. μετρητά, λίρες, ζώα κλπ

Όταν η προίκα αφορούσε ακίνητη περιουσία η προίκα δινότανε με το προικοσύμφωνο. Το προικοσύμφωνο ήτανε επίσημο συμβολαιογραφικό έγγραφο με το οποίο μεταβιβαζότανε η ψιλή κυριότητα του ακινήτου στη νύφη και η επικαρπία στον γαμπρό.

Η προίκα σε ακίνητα ή κινητά πράγματα έπρεπε να δοθεί πριν το γάμο. Σε διαφορετική περίπτωση θεωρούνταν επισφαλής. «Όσα δει η νύφη στον παστό» λέγανε.

Σπίτι δινότανε πολύ σπάνια προίκα σε νύφη. Το σπίτι ήτανε υποχρεωμένος να το κτίσει ή να το αγοράσει ο γαμπρός. Αν δεν είχε ο γαμπρός δικό του σπίτι, ήτανε πολύ δύσκολο να βρει γυναίκα να παντρευτεί. Αυτός ήτανε κι ο λόγος που οι άντρες στα παλιά χρόνια παντρευότανε σε μεγάλη ηλικία. Η κατασκευή του σπιτιού με τα υλικά που χρησιμοποιούνταν τότε εκτός από πολύ χρονοβόρα διαδικασία, ήτανε και πολύ ακριβή επένδυση με τα τότε οικονομικά δεδομένα που ούτε δάνεια υπήρχαν, ούτε πολλά χρήματα κυκλοφορούσαν.