Τα χρόνια τα παλιά, κάθε Κυριακή, Σχόλη, αλλά και κάθε άλλη ημέρα γιορτής Αγίου κατά την οποία Λειτουργούσε ο Παπάς στην εκκλησία, υπήρχε κανόνας απαράβατος, σύμφωνα με τον οποίο απαγορευότανε κάθε γεωργική ή άλλη δραστηριότητα και ενασχόληση. Από την απαγόρευση εξαιρούνταν οι κτηνοτροφικές ενασχολήσεις, αφού, όπως είναι γνωστό, τα ζώα Αργίες και Σχόλες δεν έχουν.
Υπήρχαν, μάλιστα, και περιπτώσεις συγχωριανών μας, οι οποίοι «τιμωρήθηκαν» από τον Άγιο, επειδή αψήφησαν και παραβίασαν την απαγόρευση αυτή. Τέτοιες περιπτώσεις ήταν του Στελή του Μποτωνάκη, του Ροδαρά, τον οποίο «κυριολεκτικά» έδειρε η Παναγία επειδή αποφάσισε να οργώσει το χωράφι του κάποια ημέρα της Γιορτής της, του Σήφη του Δασκαλάκη του Αντρουλή, του οποίου ψόφησε η αγελάδα που είχε πάρει δανεική, επειδή τόλμησε στις 8 του Μάη να πάει να οργώσει κι αυτός το περιβόλι του στα Ποτάμια. Για το λόγο αυτό ο Σήφης είχε «ταχθεί» να πηγαίνει κάθε χρόνο και μέχρι ο ίδιος να μπορεί στο Μοναστήρι του Πρέβελη την ημέρα του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ημέρα του «συμβάντος» και ημέρα που γιορτάζει το Μοναστήρι.
Εξαίρεση από την απαγόρευση υπήρχε μόνο για την «αντιμετώπιση επειγουσών και απρόβλεπτων αναγκών».
Σε αυτή την περίπτωση, όποιος δηλαδή είχε επείγουσα ανάγκη, επιτρεπότανε να πάει στη δουλειά του «απολείτουργα», δηλαδή μετά το τέλος της Λειτουργίας.