ΔΑΣΚΑΛΕ, ΜΟΝΟ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΓΕΡΑ!

[vangelisk]

Σήμερα είναι γενικά αποδεκτό ότι το ξύλο δεν αποτελεί παιδαγωγικό μέσο. Μάλιστα, με νομοθετική ρύθμιση (Ν.3500/06, άρθρο 4) το ξύλο, το χαστούκι, το τράβηγμα αυτιού και γενικά η επιβολή σωματικού πόνου στο παιδί είναι μορφές σωματικής τιμωρίας και πλέον δεν επιτρέπονται.

Βέβαια, ακόμα και σήμερα, πολλοί ενήλικες συνηθίζουν να λένε πως «έγιναν άνθρωποι», επειδή οι γονείς τους ή οι δάσκαλοι τους έριχναν ένα μπερντάκι ξύλο για να τους συνετίσουν.

Όμως, μέχρι και πριν μερικές δεκαετίες σε ολόκληρη την Ελληνική Κοινωνία και φυσικά στο χωριό μας η παρότρυνση του γονιού προς τον δάσκαλο ήταν:

«Μόνο τα κόκκαλα γερά δάσκαλε», όπως ακριβώς είπε ο ήρωας του Πατούχα Σαϊτονικολής, παραδίδοντας το γιο του στο δάσκαλο.

Εάν το παιδί τολμούσε να διαμαρτυρηθεί στο γονιό του ότι το έδειρε ο δάσκαλος, η σίγουρη απάντηση που έπαιρνε ήταν, χωρίς δεύτερη κουβέντα:

- Καλά σου το ‘κανε!