ΧΩΡΙΑΝΟΙ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ!

[vangelisk]

Τα παλιά τα χρόνια, κάθε φορά που οι χωριανοί μας μεταλάμβαναν (Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο), υπήρχε ένα έθιμο που όριζε ότι όποιος επρόκειτο να κοινωνήσει θα έπρεπε να ζητήσει συχώρεση από τους συγχωριανούς.

Πρόκειται για ένα έθιμο που αφορούσε τους άντρες κι όχι τις γυναίκες.

Το να ζητήσει κανείς συχώρεση δεν ήταν κι εύκολη υπόθεση. Έπρεπε κατά τη ώρα της Θείας Λειτουργίας, λίγο πριν ο παπάς καλέσει το εκκλησίασμα να Κοινωνήσει, να πάει στο Τέμπλο, να βγει στο πρώτο σκαλοπάτι, δίπλα από την Ωραία Πύλη, στη δεξιά πλευρά, με την πλάτη γυρισμένη προς το Ιερό ώστε να βλέπει προς το εκκλησίασμα, να ακουμπήσει με το δεξί του χέρι στο μέρος της καρδιάς, να κάνει ελαφρά υπόκλιση προς το εκκλησίασμα και να πει ψιθυριστά:
- Χωριανοί, συγχωρέστε με!

Η απάντηση που όφειλε να δώσει καθένας από το εκκλησίασμα, κι αυτός ψιθυριστά, ήταν:

- Θεός Άγιος!

Ο τελευταίος χωριανός μας που τηρούσε ευλαβικά το έθιμο αυτό και μάλιστα μέχρι την τελευταία φορά που πήγε στην Εκκλησία για να μεταλάβει ήταν ο μακαρίτης ο μπάρμπα Χρήστος ο Καψάλης!