Ο ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ

[vangelisk]

Μετά την θετική κατάληξη του προξενιού ακολουθούσε ο αρραβώνας. Αρραβώνας είναι η αμοιβαία υπόσχεση τέλεσης γάμου.

Με κοινή συμφωνία των δύο οικογενειών καθορίζονταν η ημερομηνία και η ώρα της «αρραβώνιασης».

Η αρραβώνιαση φυσικά γινόταν στο σπίτι της νύφης.

Για να γίνει η αρραβώνιαση ο γαμπρός έπρεπε να ψωνίσει τις βέρες, να ψωνίσει της νύφης άλλα χρυσαφικά, ρούχα, παπούτσια. Το ύψος της δαπάνης εξαρτιόταν από την οικονομική του κατάσταση. Υποχρεωτικά όμως έπρεπε να αγοράσει τις βέρες, ένα φουστάνι και παπούτσια.

Για να αγοραστούν αυτά τα πράγματα δεν κατέβαινε στο Ρέθυμνο το ζευγάρι μόνο του. Πήγαινε μεν το ζευγάρι αλλά συνοδευότανε από συγγενείς ή φίλες της νύφης και συγγενείς, συνήθως γυναίκες, του γαμπρού.

Επίσης, ο γαμπρός έπρεπε να συμμετάσχει και στα έξοδα του τραπεζιού που ακολουθούσε τον αρραβώνα. Συνήθως η συμμετοχή αφορούσε την αγορά ή τη διάθεση του κρέατος που χρειαζότανε.

Την καθορισμένη ημέρα και ώρα έφτανε στο σπίτι της νύφης ο γαμπρός με τους καλεσμένους του κρατώντας και τα δώρα του αρραβώνα.

Ο γαμπρός φιλούσε το χέρι του μελλοντικού πεθερού και του ζητούσε το «χέρι» της κόρης του. Αυτός φυσικά του απαντούσε «με την ευχή μου, παιδί μου». Στη συνέχεια ο πατέρας του γαμπρού φορούσε τις βέρες στους μελλοντικούς συζύγους. Ακολουθούσαν οι ευχές των συγγενών «να ζήσετε», «η ώρα η καλή» κλπ.

Οι συγγενείς του ζευγαριού δεν κάνανε δώρα στην αρραβώνιαση. Τα δώρα τα κάνανε στον γάμο.

Μετά από την μικρή αυτή τελετή ακολουθούσε το φαγοπότι.