ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

[vangelisk]

Το γλέντι του γάμου δεν κρατούσε μερικές ώρες, όπως κρατάει σήμερα που γίνεται στα κέντρα διασκέδασης.

Όταν λέμε για γλέντι του γάμου δεν εννοούμε ένα γλέντι κοινό για τους καλεσμένους του γαμπρού και της νύφης.

Εννοούμε ότι ο γαμπρός έκανε για τους καλεσμένους του ξεχωριστό γλέντι και ξεχωριστό η νύφη για τους δικούς της.

Και οι κουμπάροι; Αυτοί πηγαίνανε στο γλέντι του γαμπρού, μετά τον γάμο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Το Σάββατο το βράδυ, όπως είπαμε γινότανε χωριστό γλέντι στο σπίτι του γαμπρού, χωριστό στο σπίτι της νύφης.

Την Κυριακή που γινότανε ο γάμος η νύφη με τους κουμπάρους πηγαίνανε στο γλέντι στο σπίτι του γαμπρού. Οι καλεσμένοι της νύφης, όμως, πηγαίνανε πάλι στο γλέντι που γινότανε στο σπίτι της νύφης. Την Κυριακή το βράδυ, επομένως, στο σπίτι του πατέρα της νύφης το γλέντι ήτανε υποτονικό, αφού έλειπε η νύφη. Γι αυτό λέγανε: «Έφυγε η νύφη, έκλασενε ο γάμος».

Όπως προαναφέραμε, τα γλέντια γινότανε στα σπίτια, όχι σε κέντρα.

Φυσικά υπήρχαν «λυραντζήδες», οργανοπαίκτες δηλαδή, με λύρα και ένα, συνήθως, λαγούτο. Για μικροφωνικές εγκαταστάσεις, φυσικά, ούτε λόγος.

Το γλέντι γινότανε σε μια ταράτσα ή μέσα στον οντά, αν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές. Για καθίσματα χρησιμοποιούνταν πάγκοι στρωμένοι με κουρελούδες. Στη μέση υπήρχε ελεύθερος χώρος για τους χορευτές. Για τους λυραντζήδες υπήρχε μια πρόχειρη «εξέδρα», ώστε να είναι λίγο πιο ψηλά και να είναι ορατοί από όλους.

Το τραπέζι γινότανε σε χωριστό χώρο, σε τραπέζια που είχανε στρώσει. Επειδή δεν χωρούσαν να καθίσουν όλοι, οι διοργανωτές «σήκωναν» τους καλεσμένους, δηλαδή τους καλούσαν να πάνε για φαγητό, παρέες – παρέες. Έπρεπε να τελειώσει το φαγητό η μια παρέα, να μαζέψουν τα πιάτα, για να «σηκώσουν» την επόμενη παρέα για φαγητό.

Σε όλη τη διάρκεια του γλεντιού κερνούσαν τους καλεσμένους εκεί που καθότανε στο γλέντι, κρασί και μεζέ «για να ξενυστάξουν».

Το φαγητό ήταν συνήθως πρόβατο βραστό, πιλάφι και ψητό, συνήθως χοιρινό. Το ψητό το ψήνανε στους φούρνους της γειτονιάς, μιας και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα.

Όλο το χωριό ήτανε υποχρεωμένο, στα πλαίσια της αμοιβαιότητας, να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε στη διοργάνωση του γλεντιού. Ο καθένας ήτανε υποχρεωμένος να δώσει τα τραπέζια του, τις καρέκλες του, τα πιάτα του, τα μαχαιροπήρουνά του. Για να μην τα μπερδεύουνε σημάδευε ο καθένας τα δικά του με κάποιο χαρακτηριστικό, ώστε να τα γνωρίζει.

Εκείνες τις εποχές, παρά την οικονομική στενότητα που υπήρχε για όλους, τα γλέντια ήτανε πραγματικές χαρές.

Οι καλεσμένοι που ερχότανε από άλλα χωριά φιλοξενούνταν σε συγγενικά σπίτια του ζευγαριού.

Επειδή όμως η διοργάνωση των γλεντιών ήτανε και δύσκολη και πολύ κουραστική, κάποια στιγμή άρχισε η «μόδα» οι γάμοι να γίνονται στο Ρέθυμνο. Οι μελλόνυμφοι νοικιάζανε ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ, μεταφέρανε τους καλεσμένους στο Ρέθυμνο, κάνανε το γάμο στην εκκλησία των 4ων Μαρτύρων, μοιράζανε στον καθένα μία μπουμπουνιέρα, ένα γλυκό κωκ, και ο γάμος τέλειωσε.

Μετά από κάμποσα χρόνια κι αυτή η «μόδα» εγκαταλείφθηκε κι ήρθε η σημερινή «μόδα» των κέντρων διασκέδασης που όλοι ξέρουμε.