ΟΙ ΣΥΖΕΨΙΕΣ ΜΕ ΕΜΠΟΡΟΥΣ

[vangelisk]

Τα παλιά τα χρόνια που τα λεφτά ήτανε λίγα και δυσεύρετα, ήτανε διαδεδομένος ο θεσμός των συμισιακών προβάτων.

Κάποιος, λοιπόν, που είχε πρόβατα και λόγω έκτακτης ανάγκης ή προκειμένου να παντρέψει την κόρη του ή την αδερφή του έπρεπε να συγκεντρώσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, δεν υπήρχε άλλος τρόπος από το να δανειστεί.

Η πρόσβαση, όμως, στο Τραπεζικό σύστημα για ένα αγρότη ήταν αδύνατη ή πολύ δύσκολη.

Την αδυναμία του Τραπεζικού συστήματος κάλυπταν οι έμποροι γεωργικών – κτηνοτροφικών προϊόντων που διέθεταν την κατάλληλη οικονομική επιφάνεια.

Σε κάποιον από αυτούς τους εμπόρους κατέφευγε ο αγρότης που είχε την ανάγκη του δανείου.

Ο έμπορας, λοιπόν, αγόραζε τα πρόβατα του αγρότη στην αξία που από κοινού οι δυο τους συμφωνούσαν. Όμως, ο έμπορας δεν έπαιρνε τα πρόβατα. Τα πρόβατα τα κρατούσε ο αγρότης με την υποχρέωση μέσα σε ένα χρονικό διάστημα, που πάλι από κοινού συμφωνούσαν, από τα εισοδήματα των προβάτων να ξεπληρώσει στον έμπορα το χρηματικό ποσό που του είχε καταβάλει και, μετά την εξόφληση του αρχικού κεφαλαίου, να μοιραστούν τα πρόβατα.

Δηλαδή, ουσιαστικά, ο έμπορας, με βάση τη συμφωνία αυτή, μετά τη συμπλήρωση του χρόνου που είχε συμφωνηθεί, έπαιρνε πίσω το κεφάλαιο του δανείου (την αξία των προβάτων που είχε καταβάλει) και επιπλέον, ως τόκο, τα μισά πρόβατα του αγρότη.

Ο χρόνος της συζεψιάς ήταν συνήθως από ένα μέχρι τρία χρόνια. Εξυπακούεται ότι η διατροφή των πρόβατων κατά τη διάρκεια της συζεψιάς ήταν αποκλειστική υποχρέωση του αγρότη.

Εκτός από τα πρόβατα, ο θεσμός αυτός ήταν συνηθισμένος και στις αγελάδες.