Η ΣΥΖΕΨΙΑ

[vangelisk]

Τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν μηχανήματα για τις γεωργικές ασχολίες, κάθε σπίτι έπρεπε να έχει το ζευγάρι του, δηλαδή δύο αγελάδες για να καλλιεργεί τα χωράφια του και να αλωνίζει τα σπαρτά του.

Όμως η συντήρηση δύο αγελάδων απαιτούσε πολλά έξοδα, γιατί σαν μεγάλα ζώα που είναι, θέλουν πολύ φαγητό. Πέρα από το όργωμα και το αλώνισμα οι αγελάδες προσφέρανε στην οικιακή οικονομία μόνο ένα μοσχαράκι το χρόνο γιατί δεν τις αρμέγανε. Δεν τις αρμέγανε επειδή ήτανε ντόπιες και γάλα αξιόλογο δεν εβγάζανε.

Για λόγους καθαρά οικονομικούς συνήθως κάθε οικογένεια είχε μία μόνο αγελάδα.

Για να μπορεί να οργώνει το χωράφι και να αλωνίζει τα σπαρτά του ο γεωργός που είχε μόνο μια αγελάδα έπρεπε να βρει ένα συζευτή για να κάνουν συζεψιά.

Η συζεψιά ήτανε μια άτυπη συμφωνία μεταξύ δύο γεωργών που ο καθένας είχε μία αγελάδα και με τη συμφωνία αυτή αναλάμβανε την υποχρέωση να δίνει ο ένας την αγελάδα του στον άλλο για να οργώνει τα χωράφια του και να αλωνίζει τα σπαρτά του.

Η συζεψιά προέβλεπε ότι μια βδομάδα θα όργωνε ή θα αλώνιζε ο ένας και μια βδομάδα ο άλλος συζευτής. Αν εκείνη την βδομάδα που ήτανε η σειρά κάποιου έβρεχε και δεν μπορούσε να οργώσει, δεν άλλαζε τίποτα, περίμενε απλά να ξανάρθει η σειρά του.

Κάθε συζευτής ήταν υποχρεωμένος να παραδίδει το πρωί στον άλλο που ήταν η σειρά του να οργώσει ή να αλωνίσει την αγελάδα του δεόντως «αχεροταϊσμένη» για να έχει τις απαιτούμενες δυνάμεις για να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της.

Υπάρχει και μια παροιμία για τη συζεψιά, η εξής:
«Εψόφησεν η αελιά, ετέλειωσενε η συζεψιά».