Η ΜΑΜΗ – Ο ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΣ

[vangelisk]

Τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν δρόμοι, μεταφορικά μέσα και στοιχειώδης ιατρική περίθαλψη, κάθε χωριό έπρεπε να έχει τη μαμή του και τον ορθοπεδικό του.

Τότε οι γυναίκες γεννούσαν στα σπίτια τους με τη βοήθεια του Θεού και της μαμής. Αλήθεια, μια ετοιμόγεννη γυναίκα, όταν δεν υπήρχε δρόμος, όταν δεν υπήρχαν αυτοκίνητα πώς θα πήγαινε στο Ρέθυμνο; Καβάλα στο μουλάρι και ύστερα από 3 τουλάχιστο ώρες ταξιδιού;

Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε και με τα ατυχήματα, ιδιαίτερα στα πάνω και κάτω άκρα. Κάθε χωριό έπρεπε να έχει τον «πρακτικό» ορθοπεδικό του.

Για να θεωρείται κάποιος «πρακτικός» ορθοπεδικός καλός θα έπρεπε βασικά να έχει την ικανότητα να κάνει διάγνωση του τραύματος όχι με ακτινογραφίες, αλλά με ψηλάφηση.

Οι συνταγές ήταν απλές, η διάγνωση ήταν το δύσκολο. Αν επρόκειτο για εξάρθρωση τραβούσε το άκρο και το επανάφερε στη θέση του. Αν επρόκειτο για «μελοκοπάνισμα» συνιστούσε έμπλαστρο με «κοπανισμένα» κρεμμύδια για να μη μελανιάσει το σημείο εκείνο του σώματος. Αν ήταν ράγισμα ή σπάσιμο, τότε τα πράγματα ήταν δυσκολότερα. Έπρεπε να κατασκευαστεί νάρθηκας με μαλλιά προβάτου, ξύλινες βέργες κλπ.

Στο χωριό μας υπήρξε ξακουστή πρακτική μαμή και συγχρόνως ορθοπεδικός η Ζωή Φλισκουνάκη, η μητέρα του Αγροφύλακα. Η φήμη της ήταν μεγάλη κι ερχότανε και από άλλα χωριά άνθρωποι για να τους προσφέρει, αφιλοκερδώς πάντα, τις υπηρεσίες της.