ΦΥΓΕ ΓΙΑΤΙ ΝΥΣΤΑΖΩ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ

[vangelisk]

Η ώρα ήτανε κατά τις έντεκα το βράδυ κάποιου φεγγαρόλουστου ζεστού καλοκαιρινού βραδινού των αρχών της δεκαετίας του 1990 στο καφενείο της Διαμάντας στο χωριό μας.

Στο ήσκιο του φεγγαριού κάτω από τις μουρνιές στην αυλή του καφενείου καθότανε καμιά δεκαριά νεαροί και νεανίζοντες και απολάμβαναν το ήσυχο ζεστό καλοκαιρινό βράδυ.

Η Διαμάντα είχε πάει για ύπνο και είχε αφήσει για αντικαταστάτη της το μικρό γιο της τον Προκόπη.

Μέσα στο καφενείο ο μοναδικός πελάτης που καθότανε ήτανε ο Βαγγέλης του Πολόνικου που παρακολουθούσε με ζωηρό ενδιαφέρον και με την ένταση της φωνής στη διαπασών κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα διεθνούς διοργάνωσης στην τηλεόραση.

Κάποια στιγμή κάποιος από την παρέα που καθότανε απέξω ρίχνει τη μεγάλη ιδέα.

-Προκόπη, εμείς θα καθόμαστε ακίνητοι εδώ στον ίσκιο της μουρνιάς, θα πας να κλείσεις τα εξωτερικά φώτα και θα πεις του Βαγγέλη ότι έχουνε φύγει όλοι, εσύ νυστάζεις και πρέπει να φύγει κι αυτός για να πας κοιμηθείς;

-Εντάξει, λέει ο Προκόπης και πάει να εκτελέσει το σχέδιο.

-Κάτσε, κάτσε λιγάκι ακόμη, Προκόπη, λέει ο Βαγγέλης. Σε λίγο τελειώνει ο αγώνας.

Μετά την εξέλιξη αυτή έρχεται ο Προκόπης πίσω στο "στρατηγείο" να πάρει νέες οδηγίες.

-Πήγαινε να του πεις ότι αφού αυτός δεν φεύγει, εσύ θα πας να ξυπνήσεις τη μάνα σου να έρθει γιατί εσύ νυστάζεις και δεν μπορείς να περιμένεις άλλο.

Έστι και έγινε. Ύστερα από την εξέλιξη αυτή ο Βαγγέλης καληνυκτίζει τον Προκόπη, βγαίνει από την πόρτα του καφενείου που είναι προς την πλευρά της αυλής, διασχίζει αμέριμνος την αυλή χωρίς να αντιληφθεί την παρουσία των άλλων που καθότανε στον ίσκιο της μουρνιάς και στρίβει προς το δρόμο.

Εκείνη τη στιγμή κάποιος δεν μπορεί να συγκρατήσει άλλο τα γέλια του και αμολάει ένα πνιχτό χαχανητό.

Ακούει το χαχανητό ο Βαγγέλης, αντιλαμβάνεται την πλάκα που του στήθηκε, συνεχίζει να περπατά χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του και λέει:

-Γ...θείτε ούλοι σας!!