ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΤΟΠΙΟ…

[vangelisk]

Ηλιοβουτήματα ενός Σαββάτου του Ιούλη του 2010 συναντηθήκαμε στην Κάτω Βρύση με τον Πολογιώργη την ώρα που επέστρεφε από το υπόστεγο του στους «Δυο Πόρους».

Οι «Δυο Πόροι» εκτός από τα υπόστεγα έχουν την «τιμή» να φιλοξενούν και το Νεκροταφείο του χωριού μας.

Δεν αργήσαμε να πιάσουμε τη κουβέντα και να βρούμε και τα θέματα της «ημερήσιας διάταξης».

Η κουβέντα ξεκίνησε με το κλασσικό «πόση ζέστη κάνει σήμερα» και σιγά – σιγά επεκτάθηκε σε φιλοσοφικές αναζητήσεις άλυτων ανθρώπινων ερωτημάτων.

- Υπάρχουν εποχές στον «άλλο κόσμο»; Και αν υπάρχουν εποχές, υπάρχουν και δουλειές που πρέπει να γίνουν ανάλογα με την εποχή; Υπάρχει καλοκαίρι; Αν έχει κάποιος το δικαίωμα να επιλέξει το χρόνο της αναχώρησής του, ποια είναι η κατάλληλη εποχή, με τις λιγότερες δουλειές, για να μετακομίσει;

Σε κάποια στιγμή της φιλοσοφικής αναζήτησης εμφανίστηκε μπροστά μας, επιστρέφοντας από τον απογευματινό του περίπατο, ο Μάρκος του Μαρκιδογιώργη.

Ο Μάρκος, μη θέλοντας να χαλάσει το χατήρι του γιατρού του, αφού «για ένα χατήρι στέκει ο κόσμος», έχει καθιερώσει το καλοκαίρι, πρωί – βράδυ, να κάνει ποδαρόδρομο από το σπίτι του μέχρι τους «Δυο Πόρους». Οι «Δυο Πόροι» είναι το ιδανικό τέρμα και το ζητούμενο της διαδρομής.

Η επιλογή της διαδρομής αυτής δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για διαδρομή απόστασης περίπου 700 μέτρων στο πήγαινε κι άλλα τόσα στο έλα, με μεγάλο βαθμό δυσκολίας στο πηγαιμό, λόγω της ανηφόρας, και με μεγάλο βαθμό ευκολίας στο γυρισμό, λόγω της κατηφόρας. Επιπλέον, ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος και «πολυσύχναστος». Όλο και κάποιον μπορεί να συναντήσεις να σου πει ένα «γεια», να πάρεις ανάσα και κουράγιο να συνεχίσεις, «αέρα θέλει ο καυγάς» και πόσο μάλλον η ζωή!. Επίσης, σε περίπτωση που το μοτεράκι ανεβάσει θερμοκρασία, ζοριστεί και δεν μπορεί να σε γυρίσει με τα πόδια στο σπίτι σου, όλο και κάποιο αυτοκίνητο θα περάσει για να σε μεταφέρει με ασφάλεια.

- Μάρκο, πως πήγε η βόλτα; Τα καταφέραμε να φτάσουμε και σήμερα στους «Δυο Πόρους»; ρώτησα το Μάρκο.
- Ε, κουτσά – στραβά, τα καταφέραμε, απάντησε ο Μάρκος.
- Εμείς, εδά, λέει ο Πολογιώργης, οι γερόντοι, πρέπει να πηγαίνουμε τακτικά τσι «Δυο Πόρους» για να …συνηθίζουμε το τοπίο!!

Μόλις άκουσε ο Μάρκος τη φράση αυτή του Πολογιώργη σηκώθηκε κι έφυγε χωρίς ούτε να απαντήσει μα κι ούτε να αποχαιρετήσει.

- Θωρείς τονε, μου λέει ο Πολογιώργης βάζοντας τα γέλια, μόλις τ' άκουσε τον έκοψε το φόβος!!